*रामकुमार श्रेष्ठ
कामै भए पनि ए साथी हो
सुन न त एउटा आत्मा कहानि
गाइजात्रै गाइजात्रामा एउटा थपनि।
कसैले भनेन-
हिमाल तिम्रो हातबाट गुम्छ,
पहाड तिम्रो हातबाट गुम्छ,
तर ढुक्कसँग भनिदिएँ
अति गर्बसाथ हुँकारीदिएँ-
तराइ तिम्रो हातबाट गुम्छ-
कस्को छ यस्तो स्वच्छ अनि निस्कलंकित मन,
भित्र जे छ त्यही बोलिदिएँ,
मनको कुरा खोलिदिएँ-
राजदूत् होइन मन्त्री हुँ त
केको कुटनीति, भने भन्छन यसलाई सूदनीति !
लाज कस्ले केको लागि मान्ने यहाँ,
भ्रस्टाचार गर्नु गरेर पनि फुर्ति लगाउने ठाउँमा,
रातो पासपोर्ट बेचेर पनि शानको जीबन बिताउने गाउँमा,
पुरुष भएर सुत्केरी भत्ता खाएँ त के भो ?
लाटा सुधा जनताले बारम्बार पत्याएकै हो।
भाषाको तौर तरीका किन याहाँ
कुरोको चुरो चाहिन्छ जाहाँ,
बिरोधको लागि बिरोध गर्नु पो थियो -
चर्किरहेको बिबाद सेना समायोजनको,
बोल्न हुने नहुने थाहा के मलाई -
ओकलिदिएँ अन्तर्कुनामा लुकिरहेको थियो जो ।
गोर्बाच्योभले त शान्ति नोबेल पुरस्कार पाए,
मैले भने कठै बरा त्यो चिताउने कसरी हाय,
मैले जे बोलें त्यो पुरा भए पनि लछार्पाटो लाउन त सकिन्छ नै के र ?
कुर्सी ओगटिरहने सूत्राधार मात्र नभए होला त अरु के र ?
No comments:
Post a Comment